Ευτυχώς γύρω από το σπασμένο κλειδί μέσα στην κλειδαριά υπάρχει ακόμα το αυτοκίνητο.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν πάει πολύ χάλια. Για την ακρίβεια νιώθω τυχερή. Ενώ γνωρίζω ότι έχει ασκηθεί κάποιου είδους βία στο τετράτροχό μου -και σε μένα κατά συνέπεια-, τίποτα δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά στην καθημερινότητά μου, πέρα από τη σκοτεινή σκέψη ότι κάποιος, κάπου, κάποτε προσπάθησε να κλέψει το μαύρο μου Ford Focus.
«Σιγά το αυτοκίνητο» που μου είπε κι ένας ταξιτζής σε μια κούρσα, συμπληρώνοντας με αδιάκριτη ειλικρίνεια «πώς να στο πω, δεν μου αρέσει η καρότσα του, βρε παιδί μου».
Πώς φτάσαμε, όμως, στο σημείο αυτό, να δέχομαι απαλές προσβολές από έναν ξένο άνθρωπο για το γούστο μου; Ε, πολύ απλά, μια μέρα που το Ford ήταν στο συνεργείο αναγκάστηκα να μπω σε ταξί για να μετακινηθώ και κουβέντα στην κουβέντα φτάσαμε στην απόρριψη του οράματος του Martin Smith, του σχεδιαστή που ακολούθησε την «κινητική» σχεδίαση του συγκεκριμένου μοντέλου.
Όμως, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Μας αφορά η σχεδίαση μόνο και μόνο επειδή ο Smith λυπήθηκε να βάλει κλασικές κλειδαριές σε όλες τις πόρτες και τοποθέτησε μία και μοναδική στην πόρτα του οδηγού -εκεί την ήθελε και σίγουρα είχε τους λόγους του.
Φυσικά, ακριβώς επειδή υπάρχει το ηλεκτρονικό κλείδωμα, το σώμα του κλειδιού είναι χρήσιμο αποκλειστικά στην εκκίνηση της μηχανής. Δεν είχα καν φανταστεί να ξεκλειδώσω ποτέ την πόρτα αλά παλαιά. Ίσως για αυτό και έμεινα άφωνη όταν διαπίστωσα, κανά χρόνο μετά την αγορά του αυτοκινήτου, ότι δεν μπορώ να μπω σε αυτό άπαξ και ξεμείνω από μπαταρία στο «πίου-πίου».
Ήταν ένα δυσάρεστο και απρόσμενο γεγονός. Το κλειδί δεν έμπαινε στην κλειδαριά. Όσο κι αν προσπαθούσα. Επ’ ουδενί. Μετά το αρχικό ξάφνιασμα, ήρθε η συνειδητοποίηση. Κάποιος είχε προσπαθήσει να «σηκώσει» το αυτοκίνητο, ευτυχώς δεν τα κατάφερε και δυστυχώς μπλόκαρε το σύστημα.
Πότε να έγινε αυτό άραγε; Μόλις το είχα πάρει και μύριζε «καινουργίλα»; Μια ώρα πριν ανακαλύψω ότι κάποιος έχει μπουκώσει τη μία και μοναδική κλειδαριά του αυτοκινήτου μου; Μέρα; Νύχτα; Μεσημέρι; Απόγευμα;
Ξαφνικά ένα ρίγος ανατριχίλας πέρασε ανάμεσα σε μένα και το T-Shirt μου, σαν ένας κακόβουλος επισκέπτης. Συνειδητοποίησα την σκληρή αλήθεια της παραβίασης.
Και μετά την ξέχασα. Όπως ήρθε, έφυγε. Άλλαξα μπαταρία στο «πίου-πίου» και όλα καλά. Η ζωή συνεχίστηκε.
Μέχρι που μία ακόμα πιο τραγελαφική κατάσταση με ανάγκασε να αλλάξω και την μπουκωμένη κλειδαριά, κάποια χρόνια μετά.
Ήταν Ιούλιος, καλή ώρα σαν και τώρα, και ετοιμαζόμουν για διακοπές. Το καράβι έφευγε σε δύο ώρες και εγώ είχα σκοπό να αφήσω το αυτοκίνητο στη θέση πάρκινγκ του γκαράζ του εκδοτικού οργανισμού που δούλευα τότε και να φύγω με ένα ταξί για το λιμάνι. Έλα όμως που στη δική μου θέση είχε σταθμεύσει ένα μαύρο Cinquecento, φαρδύ-πλατύ-τοσοδούλι και πονηρό;
Έλα που δεν ήξερε κανείς ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης του, τι ώρα θα έφευγε από το κτήριο, εάν θα έφευγε και που θα πήγαινε; Έλα που η ώρα περνούσε και το «E la nave va» του Φεντερίκο Φελίνι το ζούσα σε κανονικό χρόνο.
Μέσα στην απελπισία μου παρκάρω το δικό μου αυτοκίνητο σε μια άδεια θέση, η οποία μου φάνηκε εντελώς αχρησιμοποίητη, τρέχα γύρευε γιατί. Ίσως επειδή ήταν κάπως απομονωμένη, κάπως κρυμμένη ή ίσως επειδή έτσι ήθελα να τη δω. Με βόλευε αυτή η οπτική.
Σαλπάρω κανονικά και στην ώρα μου με σκοπό να επιστρέψω ένα μήνα μετά. Στο νησί δεν πιάνει το κινητό και κάτι κλήσεις που εμφανίζονται σε ανύποπτο χρόνο στην οθόνη μου μοιάζουν άγνωστες, είναι απλά νούμερα χωρίς όνομα.
Σε ημιάγρια κατάσταση, με μαλλιά σαν άχυρα και έχοντας πετύχει το τέλειο κοντράστ δοντιών με χρώμα δέρματος, τριάντα μέρες μετά, περνάω την είσοδο του γκαράζ για να μαζέψω το αυτοκίνητό μου. Ο φύλακας του κτηρίου με ενημερώνει τηλεγραφικά για όσα έχουν συμβεί.
«Η θέση που άφησες το Ford ήταν η θέση του εκδότη. Φώναξε κλειδαρά να το ανοίξει για να το μετακινήσει αλλά ήταν σπασμένη η κλειδαριά σου. Τα πήρε. Ρώτησε ποιανού είναι το αυτοκίνητο. Ίσως πρέπει να του μιλήσεις».
Κάπως έτσι, μοιραία, άλλαξα κλειδαριά αφού ζήτησα ειλικρινά συγγνώμη λέγοντας μέσα μου «να θυμηθώ να παίξω τζόκερ. Από όλες τις θέσεις του πάρκινγκ πέτυχα την πιο λάθος. Το λες και επιτυχία».
Η ζωή, μετά το στραπάτσο, ξαναβρήκε τον ρυθμό της μέχρι που έμεινα πάλι από μπαταρία στο «πίου-πίου» της ηλεκτρονικής κλειδαριάς. Στην προσπάθειά μου να ανοίξω με τον αναλογικό τρόπο η μέρα της μαρμότας μου έκλεινε το μάτι.
Το κλειδί δεν έμπαινε στην κλειδαριά. Όσο κι αν προσπαθούσα. Επ’ ουδενί. Μετά το αρχικό ξάφνιασμα, ήρθε η συνειδητοποίηση. Κάποιος είχε προσπαθήσει να «σηκώσει» το αυτοκίνητο, ευτυχώς δεν τα κατάφερε και δυστυχώς μπλόκαρε το σύστημα.
Άντε πάλι.
costa
28/07/2023
